de_aankomst (mijn persoonlijke bijdrage)

Ik heb er lang over getwijfeld maar het wordt toch een boek. Dat is over zestig jaar vast heel speciaal. Die nieuwe 'e-bookreaders' (=kleine paneeltjes met een touchscreen) passen zo in je broekzak en er gaan honderden verhalen op. De kans is klein dat jullie nog met papier sleuren.

'De aankomst' van Shaun Tan is het uitgelezen boek om naar een andere wereld te sturen. De tekeningen vertellen het verhaal van een man die naar een ver en vreemd land reist. Het boek is vaag geïnspireerd op de migratie van Ieren en Italianen eind negentiende eeuw. De tekeningen op bladzijde achtentwintig doen me denken aan hoe deze migranten aankwamen in New York. Die rare dingen in het water en die beelden... futuristische versies van het vrijheidsbeeld?

Net als de man in het verhaal maakt de tijdcapsule ook een reis. Als je dit leest dan zijn onze spullen aangekomen in 2069. Waarschijnlijk is hier ook alles anders. Zoals het steeltje van het theekopje aan het begin van hoofdstuk zes. Het zal voor jullie ook wel vreemd zijn. Rare dingen in een kist en in een kelder. Een vreemde verzameling voorwerpen, die lang geleden is opgestuurd. Ideeën uit een andere wereld. Herkenbaar maar toch een beetje vreemd. Net als deze tekeningen.

Wat ik leuk vind aan dit boek, is dat alle thema's van het futurologieproject (zie opdrachten) er wel ergens in staan. De futuristische dieren aan het begin van hoofdstuk drie of de vreemde transportsystemen die hij getekend heeft. Wij hebben ons ook afgevraagd hoe jullie je in de toekomst verplaatsen. Of het vreemde spel dat de oude mannetjes spelen op bladzijde vijfennegentig. De commissie in zake ontspanning heeft onderzocht hoe jullie je vrije tijd zullen invullen.

De man in dit boek reist eigenlijk naar de toekomst. Die sleutels, het vreemde eten, het werk en de gekke visachtige vogeltjes. Deze tekeningen geven je even het gevoel dat je in de toekomst bent. Je moet je op elke bladzijde weer oriënteren en uitzoeken wat er aan de hand is. Jij bent de migrant. Het figuurtje op de kaft.

Dit boek is een vervoermiddel, een koffer voor mijn verhalen en foto's. (Zie je de reiskoffer in de handen van het mannetje?) Koffers kan je naar believen vullen. Dat heb ik gedaan. De tekeningen vormen een mooi decor voor mijn verhalen en mijmeringen over tijd en mummies en gesprekken met leerlingen. Het zijn slechts flitsen van een groter verhaal. Ramen die uitgeven op een lang verdwenen wereld. Er staan 'luitjes' (=mijn vriendenkring) op en oude reizen. Koen, Abel en Jan aan de oever van de Thames. Ons bezoek aan de futuristische wereld van het science museum in Londen waar we 'atomicpizza's' gegeten hebben aan een lichtgevende tafel. Zeilexpedities op de Grevelingen. Abel en Jan op het dek van het 'Capriooltje'. Het kleine zeilbootje dat we altijd huurden. Wendy en Sofie in de tuin van ons huis in Bruinisse. Mijn gerbils in de gerbilwereld, het derde schap van de tweede kast naast het raam, op mijn appartement aan de Minderbroederrui 2.

Besef goed waar je door bladert. Dit boek is het enige wat over is van het 'luitjes-universum'.

De windels zijn bescherming. Mummies zijn ook bestand tegen de tijd. Ik weet niet wat hun truc is, maar ze zijn meestal heel zacht verpakt in kilometers linnen. Het leek me een mooie verpakking voor dit belangrijke boek.

Het lijkt wel of ik een brief post. Weten jullie nog wat dat is, de 'post'? Het was een oud systeem van postbussen waar je brieven in kon doen( = posten) waarna postbodes je brief bezorgden. Mensen hadden een speciaal gleufje in hun deur. Deze stalen kist is een heel speciale brievenbus. Een nieuwe service die wij bedacht hebben en die spullen en brieven levert aan de toekomst. Tijdcapsules zijn hele trage tijdmachines. Het is de enige manier om foto's en teksten de toekomst in te smokkelen.

Wie heeft er als kind geen ballonnen opgelaten met zijn of haar adres eraan? Ik vond het altijd heel spannend. De ballon die het verste vloog had gewonnen. In mijn enthousiasme zag ik de ballonnen langs de piramides en de steppen van Afrika vliegen. Zo voelt dit ook. Ik ga deze spullen nooit meer zien. Tijdcapsules zijn eenrichtingsverkeer. Maar dat geeft niet... ik droom wel van de futuristische werelden waarin deze spullen terecht zullen komen.

Niels Sverlow, 9 mei 2009.