Op de avond van 26 februari stond mij een groots, mogelijk historisch moment op te wachten. Toch besefte ik het niet zo tot op het bewuste moment zelf. Ik stond er zelfs vrij sceptisch tegenover, ondanks de overvloed van enthousiasme die me tegemoet kwam in de weken ervoor.
Ik was eigenlijk heel druk bezig met allerlei andere projecten wat een goed excuus was om er niet aan te denken omdat ik niet goed wist wat ik er eigenlijk van moest denken.
Ook was het moeilijk om het project echt serieus te nemen. Alles leek een soort satire op het experiment in de jaren ’50... Bewust fake wetenschappers, ik die beplakt zou worden met pleisters, de zwembandjes, de kanariegele helm, etc.
Ik liet me maar meeslepen met het hele gebeuren zonder er veel vragen bij te stellen.
Ik was vooral nieuwsgierig of er echt iets zou gebeuren, ook al stond ik er sceptisch tegenover. Die ervaring om in die ton te kruipen, niet wetend wat er zou gebeuren, sprak mijn min of meer avontuurlijke geest wel aan.
Eindelijk lag ik er dan in. Met een helm op, een strakke duikbril, benauwde zwembandjes, volgeplakt met stickers.
Mijn eerste ervaring was een aangename: het lekkere warme water.
Later hoorde ik (toen mijn oordopjes waren uitgevallen) bombastische en tegelijkertijd onheilsspellende muziek door de versterker naast mij knallen en de laatste dramatische woorden over hoe ik, de dappere proefpersoon, mijn leven in de waagschaal legde voor een surrealistisch experiment.
Vervolgens hoorde, en vreemd genoeg voelde, ik de mensen dichter komen met veel onvermijdelijke ‘ooh’s’ en ‘aah’s’. Ik hoorde bezorgde mensen, sceptische mensen, nieuwsgierige mensen. Ik had vaak zelfs moeite om niet in lachen uit te barsten. Ik vond dat ik, om het ‘showgehalte’ hoog te houden, er maar zo dramatisch mogelijk eruit moest zien.
Toch werd ademhalen na een tijdje moeilijker, en het warme bad benam me van de energie om op de deur te kloppen om toch wat frisse lucht binnen te krijgen.
Ik soesde een beetje weg en begon te dromen/fantaseren over de frisse lucht die mij zou toestromen wanneer ze mijn tank openden. Na een tijdje stilte rondom me hoorde ik ineens Joy die met al haar enthousiasme mij terug even bij de wereld riep en verzamelde ik mijn krachten en klopte ik op mijn raampje. De deur werd opengedaan en even was ik in extase. Ik kreeg een slangetje en de deur werd terug dichtgedaan. Ik voelde mij als een comateus persoon die alleen nog maar bleef leven doordat hij aan een slangetje kon zuigen, waarvan iedereen dacht dat hij niet bij bewustzijn was, maar eigelijk kon hij alles horen. Toen probeerde ik mij voor te stellen hoe ik er vanbovenuit zou uitzien. En zo probeerde ik in mijn gedachten een soort rondreis te maken door de PVR, de school, Antwerpen, mijn huis.
Ik zat zo nog wat lekker te doezelen totdat ik Kilian in de verte hoorde zeggen dat ik het waarschijnlijk koud kreeg en dat hij er wat warm water zou bijdoen. (nu moet ik zeggen dat ondertussen mijn voorhoofd nat was en ik weet nog altijd niet of dat van water, stoom of zweet was) Toen zijn woorden tot mij waren doorgedrongen besefte ik dat ik actie moet ondernemen, ik voelde mij namelijk als een kreeft in kokend water (om het dramatische erin te houden :-) ).
Ik maakte hen duidelijk dat ik koud water wenste, pakte het slangetje en liet de heerlijke, hemelse frisse watervalletje over mijn hoofd stromen.
Toen was ik ook op slag wakker en zag het punt niet meer om nog langer in de tank te liggen.
Toen ik eruit klom verzamelde er zich snel een nieuwsgierige groep rond mij en tot mijn grote spijt moest ik hen vertellen dat ik niet echt spannende dingen had meegemaakt, geen spannende hallucinaties. Toch vond ik het wel een leuke ervaring om even (ondanks de kreeft- en comateuze scenario’s) tot rust te komen.
Ik denk dat het wel mogelijk is om zo ‘van de wereld te geraken’, met een paar veranderingen: ten eerste zou ik hem staand bouwen, zodat je er staand in zweeft zeg maar. Ik moest mij toch vaak verleggen om nergens een kramp te krijgen, wat wel een stoorzender was. Ook heb je dan je oren onder water waardoor je bijna niets kan horen. Ook zou ik het bad i.p.v. 35 graden, maar 31 of 32 graden doen. Ten derde zou ik het in een ruimte doen waar er niemand is, omdat je je vaak gewoon bekeken voelt, ook al zie je niets. Ik had soms het gevoel dat ik de aanwezigheid van mensen kon voelen. Ook zou ik de kamer donker maken; ook al had ik een duikbril op, ik voelde de spots op mijn gezicht branden en zag ook een oranje-gloed door de duikbril heen, ook al was hij volledig afgeplakt. Tot slot géén badparels, hoewel die etherische oliën mij erg bedwelmden, zou ik ze toch afraden.
De droomavond verder vond ik een succes; veel mensen hadden echt hun best gedaan en dat kon je dan ook goed zien. Ook het nachtje in het aardrijkskunde lokaal was een unieke ervaring!
Andrea Vos